Kiedy jesteśmy sami,zdajemy sobie sprawę co to znaczy samotność, ból. Jesteśmy w środku zimy bez zapałek, pochłania nas zimno i ciemność. Zaczynamy przyzwyczajać się do tego uczucia, jest ono naszym przyjacielem. Chłód który cię otacza, który zamraża twoje serce zamyka je na innych. W końcu do samotności dołącza nasza druga przyjaciółka.
Depresja, jest ona również dobrze nam znana. Ma wielkie czarne szpony, które trzymając cię w zamknięciu, a twoja psychika tworzy wysoką wieżę. Staje się ona pokryta kolcami, przez który mamy otwarte rany. Kują nas tak mocno, że w końcu przebijają nasze serce z lodu, które zaczyna krwawić wołając o pomoc. Tak o to upadamy,na samo dno, czujemy pod palcami chłód ziemi. Nasz oddech zwalnia, a my tracimy orientację. To najgorszy koszmar, który prowadzi do śmierci.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz